دیوار!

روزگاری شده که زیاد دروغ می شنوی... 

از کودک ده دوازده ساله تا آدم کامل! (کامل؟!)

و همه شان تصور می کنند دروغ هوشمندانه ای گفته اند

و همه شان خیلی سریع در چند ثانیه فریب ذهن را می خورند و در جملات بعدی حقیقت خودش نمایان می شود و گویا خود این آدم ها نمی شنوند حقیقتی را که زبانشان می گوید...

و تو یاد خدا می افتی...

که چه قدر صبر دارد بر بنده ای چون من. و سستی های همیشگی زندگی ام.

و تو هم باید صبر داشته باشی به همان اندازه بر دیگران و دروغ های همیشگی شان که کامت را تلخ می کند از هم کلامی با آدم ها!