هیچ

آسمان بالا رفته...

آسمان بالاتر رفته، 

درست شبیه همان سالی که در کتابخانه ی عمومی داران درس می خواندم. آن روزهایی که اولین فردی بودم که وارد کتابخانه می شدم و غروب آخرین فردی بودم که خارج می شدم.

درست شبیه همان سال ها.

درست شبیه همان ستاره های درخشان آن سال ها.

آسمان بالا رفته.

برخاستنی نو نیاز است.

این بار مطمئن تر. این بار اندکی خسته!و تفاوت سال به سال زندگی در همین است. عقل کامل تر شده و مغز نو بودنش را از دست داده.

شاید این آخرین برخاستن باشد.

برخاستنی که از همیشه نوتر است.

چرا که شاید آخرین برخاستن بزرگ باشد!

باز هم در سکوت.

باز هم در سکوت.

و پر از امید.

که هر موفقیتی تنها در سکوت به ثمر نشسته.

برخاستنی نو نیاز است.

در سحرگاهان. پر از بیم و امید. در سکوت!

برخاستنی نو نیاز است.

به یاری حیّ قیوم که جز با او راهی نیست.