16 آذر

روز دانشجو را وقتی می فهمی که ساعت 20:30 روز جمعه باشد، و تو به عنوان یک «دانشجو»

از پنجره ی طبقه ی دوم دانشکده ی فنی ساختمان روبرو را نگاه کنی. ساختمان دانشکده ی علوم. با همان عظمت و زیبایی. و به رویاهای زیبایی فکر کنی که تو را راه می برند. رویاهایی که اگر نبودند، علم دوستی و علم جویی در این سرزمین مرده بود،

از پله های دانشکده ی فنی پایین بیایی،

از کنار تابلوی اسامی شهیدان قندچی، بزرگ نیا، شریعت رضوی عبور کنی،

وارد محوطه ی دانشگاه شوی،

و

دانشگاه آرام است،

دانشگاه تهران آرام است،

یک غروب واقعی پاییز،

باران روزهای گذشته و تعطیلات به خوبی به برگ های درختان فرصت داده تا زمین را به زیبایی رنگ آمیزی کنند برای دانشجوهایی که اول صبح شنبه وارد دانشگاه می شوند،

سکوت  دانشگاه را ببینی،

پرنده هایی که بی هدف بر برگ های روی زمین نوک می زنند، 

ساختمان های ساکت،

و با تمام وجود درک کنی که که:

«دانشگاه بدون دانشجو مرده است.»

تمام.

 

دست نوشته های یک م-شیمی...