دنیای سنگ ریزه ها

سنگ همیشه سنگ است، فرقی ندارد یک سنگ وبلاگ ریزه کلمه ی خوار و کوچک، یا یک صخره ی بزرگ.

سنگ همیشه سنگ است.

و این سنگ هرچه ریزتر باشد تمایلش برای قدرت نمایی بیشتر است.

سنگ بزرگ با تمام مانع بودنش، هر از چند گاهی، تکیه گاهی می شود برای رهگذری، سایبانی برای عابری، لانه ای برای جانوری بی آزار، ...

اما سنگ وبلاگ ریزه کلمه حتی قدرت این کار را هم ندارد.

سنگ وبلاگ ریزه کلمه تنها کاری که می تواند بکند ضربه است که می زند به شیشه ای ظریف و زیبا.

سنگ وبلاگ ریزه کلمه در دستان کودکی نادان قرار می گیرد و با قدرت دستان آن کودک نادان، ضربه ای کاری به شیشه ای ظریف و خوش نقش می زند، آن را می شکند، و سپس وقتی بر شیشه های ریز شده، بر شیشه های هم اندازه ی خودش شده، می نشیند، احساس قدرت می کند. احساس غلبه. احساس فرماندهی.

سنگ همیشه سنگ است.

سنگ در مرداب ناتوان تر هم می شود. سنگی که در آب می توانست با آن جاری شود، صیقلی شود، و جذاب شود برای کودکی کنجکاو، در مرداب برای همیشه ساکن و تیره باقی می ماند. سکون مرداب توانایی آب را ندارد.

سنگ همیشه سنگ است.

سنگ اگر به مرداب بپیوندد تنها خودش را از آب جاری و زلال محروم ساخته است نه چیز دیگر. 

سنگ در سکون مرداب خواهد مرد و آب جاری هرگز تنها نخواهد ماند.

و سنگ همیشه سنگ می ماند.