من؟ هویت؟

رزومه ی یکی از دانشجویان یکی از بهترین دانشگاه های دنیا را نگاه می کردم،

در رزومه اش نوشته بود که به دانشجویان کارشناسی درس می دهد و کار با فلان و فلان و فلان دستگاه آنالیز را یاد می دهد و روش ایمنی در آزمایشگاه را یاد می دهد و ... .

و البته از ادیتورهای فلان ژورنال هم هست و 

در آزمایشگاهشان اسیستنت هم هست و 

از این قسم کارها.

همه چیز به نحوه ی تفکر ما بر می گردد.

اگر یک دانشجوی دکترا دقیقا همین کارها به او در ایران سپرده شود ولی هیچ پولی در ازایش قرار نباشد بگیرد یا پول اندکی، این کارها را با تعبیر بدی برداشت می کند و با نارضایتی و گاه عصبانیت و بد خلقی انجام می دهد.

اما وقتی در فلان دانشگاه به نام همین کارها، دقیقا همین کارها انجام می شود، و در ازای آن پول دریافت می شود، خیلی راحت به همین کارها افتخار می شود و همین کارها را با افتخار در رزومه ای می نویسند که افراد متعدد در زمینه ی خودشان خواهند خواند و قاعدتا مایه ی افتخارشان هست که می نویسند دیگر.

اگر در ایران روزی 14 ساعت کار کنی به تو می گویند تارک دنیا.

ولی اگر در فلان دانشگاه به نام جهان روزی 14.5 ساعت کار کنی می شوی زبده و نخبه و ممتاز.

برداشت آزاد باشد!

بخش نظر دهی غیر فعال است چرا که واقعا فرصت نیست که به نظرات مختلف پرداخته شود و ذهن درگیر بحث های میهنی (!) متعدد گردد.

صرفا بیان عقیده است در میان این ترمینال های وسیع. 

ناکجا آباد است بسیاری از رفتن ها، هم چون بسیاری از ماندن ها نیز.

زمانه زمانه ی جنگ فقر و ثروت است. کودک فقیری که در خیابان به گدایی وادار می شود هیچ کم ندارد از آن بچه ی پولداری که در نهایت ناز و نعمت بزرگ می شود و در نهایت آینده نگری تمام محیط اطرافش بالا و بالا و بالا می رود بی آن که قدرت بال هایش از خودش باشد. بعد به سی چهل سالگی که رسید می شود برترین و حکم می دهد و نظر می دهد و ایده می پردازد. در حالی که آن کودک هنوز هم کودک مانده و هنوز در خیابان تنبک می زند و این بار با صدایی رساتر آوازهای هزل می خواند و ایده ای ندارد و نظری. زمانه زمانه ی اختلاف هایی است که باید نگذاشت بیشتر شود. شکاف هایی که در همین ابتدا باید آن ها را بست و نگذاشت قاره های جدا از هم ایجاد شود.