تو سواد نداری!

سرعت پیشرفت علم حیرت انگیز است. در هر زمینه ای. شیمی، مکانیک، پزشکی، برق، کامپیوتر، زیست،  .... هر چیزی هر چیزی ... . آنقدر سرعت علم زیاد است که هر فردی اگر تمام زندگی اش را هم به کار بگیرد تنها به یک نقطه از دانش شاید دست پیدا کند.

و همه ی این دانش هم کشف است، کشف ریزترین ریز ساختارها، کشف ژن ها، کشف روابط موجود بین پدیده ها، کشف قواعد طبیعی، کشف هر چیزی که خالق بزرگ هستی با نظم آفریده است.

و همه ی آنچه که بشریت در این کره ی زمین بدست می آورد نقطه ای است در کل کهکشان و هیچ است در کل هستی!

حالا یک انسان چه طور می تواند ادعا کند که مثلا با دکترا یا هر سطحی از سواد به چیزی می رسد که یک فرد با تحصیلات اول ابتدایی به آن نرسیده است؟ اگر همه ی این تلاش ها یک جزء بسیار بسیار بسیار ریز در کل هستی را به خود اختصاص می دهد، چه فرقی است بین چند سال سواد نوشتاری یکی با چند سال سواد غیر نوشتاری دیگری؟ برای مثال: ده سانتی متر خیلی از یک میلی متر بزرگتر است. خیلی زیاد. اما در یک جاده ی بی نهایت، هر دوی این ها به هم همگرا می شوند، هر دو روی هم قرار می گیرند و هیچ کدام جز یک نقطه ی مشترک، نیستند!

هیچ!

پس هیچ انسانی حق ندارد دیگری را مورد سوال قرار دهد برای چیزی که خودش دارد و دیگری ندارد وقتی که خودش جز بسیار بسیار بسیار کوچکی از خلقت است حتی اگر تمام زندگی اش را صرف آن هدف کند.

و هیچ کدام این ها به معنای تلاش نکردن نیست که اتلاف وقت انسان را از این هم کوچکتر خواهد کرد. این دید همه جانبه باید باشد تا آدمی مغرور نشود که غرور شوق کشف و جستجو را نابود خواهد کرد.