افق

وقتی زمین برای تاختن سخت می شود،

وقتی غبار حاصل از تاختنت به چشم های خودت آسیب می رساند،

وقتی سنگ و کوه و دریا هر یک خاری دارند و درشتی ای و موجی که اگر بتازی نتیجه اش زمین خوردن است،

وقتی زمین برای تاختن سخت می شود،

باید پرنده ای آرام شوی، 

پرنده ای تیز و آرام، 

پرنده ای سحر خیز،

پرنده ای که در سحرگاهان، زمانی که همه خوابند، در سکوت مطلق، به سوی خورشید می رود،

و در افق برای همیشه محو می شود،

همان جایی که رویایش بود وقتی که اسبی تیز رو بود.

وقتی زمین برای تاختن سخت می شود، آسمان پناهگاه مهربانی است.

وقتی زمین برای تاختن سخت می شود، آسمان تکیه گاه مورد اطمینانی خواهد بود برای پرواز در اوج!

برداشت» آزاد!

دهم دی ماه یک هزار و سیصد و نود و هفت: زمین!

============

دنیا عرصه ی تکراری تلاش های بسیار، و بعد کوچک شدن سقف هاست.

و این چرخه همیشه تکرار می شود.

جایی برایت آرزوست. سخت برایش تلاش می کنی. به آن می رسی. در آن سخت تلاش می کنی. بالا می روی. بالا می روی و در یکی دو سانتی متری سقف تازه می فهمی که اینجا آسمان نیست. سقف پایین آمده. باید راه را ادامه داد. زیر سقفی بلندتر!