اول مهر

اول مهر روز سختی است. خاطرات سال های اول مهری که گذشتند و گذر عمر که تو را می آزارد. 

اول مهرهایی که شاد و سرفراز، بی ادعا و بی توجه، خوش بودیم از شروع هیاهوهای دوست داشتنی مدارس، 

و الان که یک مسیر دشوار پیش روست، 

مسیر دشواری که باید  در طی آن از سربلندترین ها باشی، 

این جا همان نقطه ی عطف زندگی است،  

و انتخاب های بزرگ. 

کاشکی خاطرات هیچ وقت نبودند. 

کاشکی تاریخ هیچ وقت نبود، تا هیچ وقت خاطراتِ شیرینِ دوست داشتنیِ  گذشته در این دوران ِسختِ همیشه سخت، از ذهنت عبور نمی کرد و تو را با خود نمی برد! 

این روزها فکر می کنم بار سنگین آینده ی تمام کودکان مدرسه ای این روزها، بر دوش ما جوانان امروز است. بار بیست سال دیگر کشور بر دوش ما گذاشته شده در حالی که هنوز بار خود را به مقصد نرسانده ایم! در حالی که هنوز نه مقصد را می شناسیم و نه راه را؛ و نه حتی راهنما را!  

امید که جوانان بیست سال دیگر این کشور به ما ایراد نگیرند و همه چیز برایشان دوست داشتنی باشد!